ویکی آرنت، یک پرستار و حامی بیمار، در تریبون InHospitable.
هنگامی که موریس همسر ویکی آرنت مبتلا به سرطان روده بزرگ در مرحله چهار تشخیص داده شد، سفر به آتلانتا برای درمان از خانه خود در پیتسبورگ به سختی اولین انتخاب او بود. اما قرارداد بین بیمارستان محلی او و بیمه سلامتش در شرف پایان بود. اگر آنها به توافق جدیدی نمی رسیدند، مراقبت او در میانه جریان مختل می شد.
آرنت ها مانند هزاران بیمار بودند که در تلاقی یک نبرد مداوم بین UPMC، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مسلط در منطقه پیتسبورگ که در طول همه گیری همه گیر مورد انتقاد قرار گرفته است، و هایمارک، یک بیمه درمانی وابسته به Blue Cross Blue Shield که در منطقه مسلط است، گرفتار شده بودند. .
قرارداد پنج ساله همکاری با یکدیگر قرار بود در سال 2019 منقضی شود. با نزدیک شدن به مهلت یک توافق جدید، بیماران بیمه شده توسط Highmark – که بسیاری از آنها گزینه بیمه درمانی دیگری نداشتند – در خطر از دست دادن دسترسی به ارائه دهندگان خود در UPMC قرار داشتند. .
نبرد بین این دو غول غیرانتفاعی – و تأثیر آن بر بیماران – در مستند جدیدی به نام InHospitable که در اوایل ماه جاری در شهر نیویورک به نمایش درآمد و تا 28 نوامبر 2021 به صورت آنلاین در DOC NYC نمایش داده می شود.
ساندرا آلوارز، کارگردان فیلم، در مصاحبه ای گفت: همه ما می دانیم که یک سیستم فوق العاده خراب داریم. «شما چیزهای زیادی در مورد بیمه می شنوید، درباره داروسازی زیاد می شنوید، درباره دستگاه های پزشکی زیاد می شنوید. اما در آگاهی عمومی، بحث زیادی در مورد بیمارستان ها وجود ندارد.»
آلوارز و تیم پشتیبان InHospitable تصمیم گرفتند تا نقش بیمارستان‌ها در سیستم مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده را بررسی کنند و داستان دیوید و جالوت را پیدا کنند که در آن بیماران ضعیف از صدای جمعی خود برای ایجاد یک جنبش مردمی استفاده می‌کنند.
بث مک کراکن یکی از بیمارانی بود که در صورت عدم امضای قرارداد جدید با هایمارک، در معرض خطر از دست دادن دسترسی به پزشکان خود در UPMC بود. مک کراکن که یک بیمار مبتلا به سرطان نادر تحت درمان در UPMC بود، نمی توانست بیمه را تغییر دهد و بدون متخصصان UPMC خود نگران سلامتی خود بود.
مک کراکن در این فیلم می گوید: «جنگ من برای حفظ مراقبت های بهداشتی، قدرت مراقبت از سلامتی را از من سلب کرده است. من نمی‌خواهم در بستر مرگم بگویم: «دیگه، من دارم می‌میرم چون اجازه ندادند دکتر را ببینم».
این فیلم یک راز کوچک کثیف صنعت مراقبت های بهداشتی را روشن می کند: این که بیمارستان های غیرانتفاعی اغلب قدرت انحصاری دارند و از شیوه های تجاری استفاده می کنند که به دنبال به حداکثر رساندن سود هستند تا منافع جامعه.
و بسیاری از بیمارستان های غیرانتفاعی در به حداکثر رساندن سود بسیار موفق هستند. در سال 2020، UPMC 23 میلیارد دلار درآمد و 836 میلیون دلار سود عملیاتی به دست آورد .
الیزابت روزنتال ، نویسنده American Sickness و سردبیر Kaiser Health News، می‌گوید: «بیمارستان‌های غیرانتفاعی مانند ماشین‌های خرج‌کننده هستند.
بدون سهامدارانی که این سودها را به آنها برگردانند، بیمارستان‌های غیرانتفاعی در عوض پول را به ساختمان‌ها، امکانات رفاهی بیماران و جدیدترین تجهیزات سرازیر می‌کنند – بدون در نظر گرفتن حقوق مدیران.
"آیا بیمار واقعاً به همان اندازه از اثر هنری میلیون دلاری و کف سنگ مرمر بهره می برد که از گیر نکردن یک اسکناس 100000 دلاری که 250٪ علامت گذاری شده است؟" دکتر پت باسو ، رئیس و مدیر عامل مراکز درمان سرطان آمریکا می پرسد. "من فکر می کنم اگر شما این گزینه ها را به بیماران می دادید، آنها گزینه دوم را انتخاب می کردند."
این فیلم نشان می‌دهد که تعداد کمی از سیاستمداران مایلند که این سازمان‌ها را به دلیل ناتوانی در جبران وضعیت غیرانتفاعی خود به جامعه پاسخگو بدانند. بیمارستان ها اغلب به دلیل مراقبت های نجات دهنده ای که ارائه می دهند محبوب هستند. آنها همچنین تمایل دارند که بزرگترین کارفرمایان در یک جامعه و کمک کنندگان بزرگ سیاسی باشند.
به گفته لیزا فرانک، معاون اجرایی کمپین های استراتژیک SEIU Healthcare PA، بزرگترین اتحادیه کارکنان مراقبت های بهداشتی پنسیلوانیا، مصرف کنندگان آسیب پذیر می شوند.
فرانک می‌گوید: «در ایالات متحده غیرمعمول نیست که مردم بیمه‌ای را که کارفرمایان به آن‌ها می‌دهند، دریافت کنند. من فکر می‌کنم چیزی که مورد UPMC را منحصر به فرد می‌کند این است که همان نهاد قیمت بیمه را تعیین می‌کند، قیمت خدماتی را که بیمه برای آن پرداخت خواهد کرد و دستمزد کارگران را تعیین می‌کند.
طبق این فیلم، 50 درصد از کارگران UPMC بدهی پزشکی به کارفرمای خود دارند که همچنین ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و بیمه سلامت آنها است.
این تنها یکی از بسیاری از چروک‌های مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده است که فیلمسازان به بررسی آن می‌پردازند.
آلوارز گفت: «ما به عنوان یک کشور تصمیم گرفته‌ایم که شرکت‌هایی مسئول سلامت و مراقبت‌های بهداشتی ما باشند. «چگونه اطمینان حاصل کنیم که افرادی که این بیمارستان‌ها را اداره می‌کنند و به نتایج نهایی آن‌ها نگاه می‌کنند و سعی می‌کنند هر پنی را که می‌توانند پس‌انداز کنند و تا آنجا که می‌توانند پول به دست آورند – به دلیل اینکه در حال اداره یک تجارت هستند – چگونه آن را متعادل کنیم. مطمئن شوید که هدف اصلی آنها کمک به بیماران و مراقبت از بیماران است؟»
وب‌سایت این فیلم ایده‌های سیاستی را ارائه می‌کند که به پاسخ به سؤال آلوارز کمک می‌کند، همراه با منابعی برای مصرف‌کنندگان تا در مورد مزایای جامعه ارائه شده توسط بیمارستان‌های محلی خودشان آموزش دهند.
آلوارز می‌گوید که کمیته‌های فرعی ضدانحصار مجلس و سنای ایالات متحده این فیلم را به نمایش گذاشتند، که ممکن است به سیاست‌گذاران کمک کند تا تأثیر ادغام بیمارستان را بر بیماران درک کنند. او می‌گوید کنگره همچنین می‌تواند منابع اجرایی بیشتری را به کمیسیون تجارت فدرال، که قوانین ضدتراست را اجرا می‌کند، و IRS، که بر قوانین حاکم بر سازمان‌های غیرانتفاعی نظارت می‌کند، اختصاص دهد.
اما کنگره به آژانس‌های نظارتی پول بیشتری نمی‌دهد مگر اینکه از رای‌دهندگان درباره تأثیر مستقیم این مسائل بر آنها بشنوند.
در این فیلم، روزنتال مصرف کنندگان را تشویق می کند تا در مورد نیازهای خود صحبت کنند.
روزنتال می‌گوید: «من از مردم می‌خواهم که شورش کنند، زیرا این دلار مالیاتی شما و من در محل کار نیست. "همه باید به مراقبت های بهداشتی خود رای دهند و ما به یک جنبش بیمار نیاز داریم."
ویکی آرنت در حالی که زندگی همسرش در جریان بود، به این درخواست توجه کرد.
او می‌گوید: «بسیاری از اوقات، مردم در سکوت می‌نشینند و می‌گویند «خب، کسی باید این کار را انجام دهد». "خب، آن کسی کیست؟ اگر ما بایستیم و شروع نکنیم کسی برای همه باشیم، هرگز به عنوان یک ایالت رشد نخواهیم کرد و در آن صورت نمایندگان ایالتی ما هرگز نمی‌دانند واقعاً در محله‌های خودشان چه می‌گذرد.»

source